BERICHT VAN DE DIRECTIE

foto: You-Photo

Het is vandaag 1 augustus 2017. De dag dat ik officieel niet meer werk voor een baas en dus ook de dag dat ik echt officieel mijn eigen baas ben. Hoewel ik mijzelf ook graag directeur noem, gewoon omdat het kan (en omdat het gewoon net toffer klinkt als mensen vragen wat je doet: directeur bij Louise Boonstoppel Fotografie). Mijn laatste salaris heb ik gehad en natuurlijk moest ik even slikken toen ik me daar bewust van werd. Want die vastigheid, het feit dat je elke maand weer geld op je rekening krijgt, dat is een groot onderdeel van waarom mensen níét de sprong durven te wagen. 

Ook ik had die grote (en logische) twijfels: 'Wat als het niet lukt? Heb ik hiervoor vier jaar gestudeerd? Er zijn al zoveel fotografen..' Daarnaast heeft mijn vriend ook een eigen bedrijf en wilden we misschien gaan verhuizen. Ik kon wel 100 redenen noemen en 100 vragen aan mijzelf stellen om het niet te doen. Maar eigenlijk was er ook één vraag die steeds weer naar boven kwam en dat is voor mij de belangrijkste geweest: Waar word je gelukkig van? Voor mij was die vraag al gauw duidelijk: Fotograferen en creatief bezig zijn. Ik merkte dat ik mijzelf hierin niet helemaal kon ontwikkelen met een baan ernaast en dat frustreerde mij. Langzamerhand begon ik steeds meer aan een leven te denken waarin ik mij volledig kon focussen op fotografie. En toen was het moment ineens daar, ik ging ervoor, ik besloot te stoppen met mijn baan. En dat wilde ik eigenlijk het liefst van de daken schreeuwen. Nu leek dat mij een beetje raar voor de buren om dat te gaan doen, dus begon ik het te vertellen aan iedereen om mij heen. Eigenlijk vond bijna iedereen het wel een goed idee, want zij zagen inmiddels ook wel waar ik het gelukkigst van werd. Ook op mijn werk pakten ze het heel goed op. Dus na een fijn jankfestijn (a.k.a. mijn afscheid op mijn werk) begon mijn leven als fulltime fotograaf.

En wat ben ik blij met mijn beslissing. Verhuizen doen we later wel en geld over de balk smijten deed ik toch al niet. Ik besef me des te meer hoe blij ik word van fotograferen. De bruiloften die ik heb gefotografeerd waren echt een feestje, ook voor mij als fotograaf. Ik vind het echt te gek dat ik op zo'n bijzondere manier deel mag uitmaken van deze belangrijke dag van twee mensen. En dat ik al dat moois mag fotograferen, daar word ik héúl héúl blij van. Niet alleen de bruiloften, maar natuurlijk sowieso het fotograferen van al die bijzondere en unieke mensen. Ik heb op dit moment natuurlijk geen collega's (als ik de katten en mijn vriend niet meetel), dus ik ben ook veel alleen thuis. Om foto's te bewerken of aan mijn website te zitten (oké en de administratie, helaas). Maar ik heb in deze korte tijd ook al zoveel inspirerende mensen ontmoet. Door de shoots, maar ook andere fotografen of creatievelingen waar je veel van kan leren, zowel online als offline.

Het is hard werken en het gaat echt niet allemaal vanzelf, maar ik doe nu wel iets waar ik zeker heel erg blij van word. En wie weet mis ik over een paar maanden toch ineens die kantoorhumor of loopt het toch niet helemaal zoals ik wil. Dat zie ik dan wel weer, als ik er maar gelukkig van word. Ik weet dat er veel mensen om mij heen zijn die misschien ook wel voor totaal iets anders willen gaan, maar het niet aandurven. Ik hoop dat ik in ieder geval een beetje een inspiratie voor jou kan zijn en ik kan alleen maar zeggen: Volg je hart. 

Liefs, Louise
Directeur Louise Boonstoppel Fotografie